1Kini mao ang mga pulong nga gisulti ni Moises sa tibook Israel sa unahan sa Jordan didto sa kamingawan, didto sa Arabah, atbang sa Dagat nga Patay sa kinataliwad-an sa Paran, ug sa Topel, ug sa Laban, ug sa Jaseroth ug sa Dizahab. 2Adunay napulo ug usa ka adlaw nga panaw gikan sa Horeb, sa dalan sa bukid sa Seir hangtud sa Cades-barnea. 3Ug nahatabo nga sa ikakap-atan ka tuig, sa ikanapulo ug usa ka bulan, sa nahauna nga adlaw sa bulan, si Moises misulti sa mga anak sa Israel sumala sa tanan nga gihatag ni Jehova kaniya ingon nga sugo alang kanila; 4Sa human mapatay niya si Sihon, ang hari sa mga Amorehanon, nga nagapuyo sa Hesbon, ug si Og, ang hari sa Basan, nga nagapuyo sa Astaroth sa Edrei. 5Sa unahan sa Jordan sa yuta sa Moab, misugod si Moises sa pagpahayag niini nga Kasugoan, nga nagaingon: 6Si Jehova nga atong Dios misulti kanato didto sa Horeb, nga nagaingon: Kamo nakapuyo sa hataas na nga panahon niining bukira: 7Pamalik kamo ug panggikan kamo ug umadto kamo ngadto sa bukid sa mga Amorehanon, ug sa tanan niya nga ginsakpan sa Arabah, sa bukid ug sa mga walog, ug sa habagatan, ug sa baybayon sa dagat, sa yuta sa mga Canaanhon, ug ngadto sa Libano, hangtud sa dakung suba, ang suba nga Eufrates. 8Ania karon, akong gigahin ang yuta sa atubangan ninyo: sumulod kamo, ug panagiyahon ninyo ang yuta nga gipanumpa ni Jehova sa inyong mga amahan, kang Abraham, kang Isaac, ug kang Jacob, nga igahatag kanila, ug sa ilang kaliwatan sa ulahi nila. 9Ug niadtong panahona misulti ako kaninyo, nga nagaingon: Ako dili makahimo sa pagdala kaninyo nga mag-inusara. 10Si Jehova ang inyong Dios nagpadaghan kaninyo, ug ania karon, kamo niining adlawa sama sa mga bitoon sa langit sa gidaghanon. 11Si Jehova, ang Dios sa inyong mga amahan, magahimo kaninyo nga usa ka libo ka pilo sa inyong gidaghanon karon, ug magapanalangin kaninyo, ingon sa iyang gisaad kaninyo! 12Unsaon ko pagdala nga mag-inusara sa inyong mga kasamok ug sa inyong mga lulan ug sa inyong mga pagbingkil? 13Pagpili kamo gikan kaninyo, sumala sa inyong mga banay, mga tawo nga manggialamon, ug mga masinabuton, ug mga dungganon, ug igabutang ko sila sa pagkapunoan ninyo. 14Ug kamo mingtubag kanako, ug nagaingon: Ang mga butang nga imong gipamulong maayo nga among pagabuhaton. 15Busa gikuha ko ang mga kadagkuan sa inyong mga banay, mga tawo nga manggialamon ug mga dungganon ug gibutang ko sila nga mga punoan ninyo, mga punoan sa mga linibo, ug mga punoan sa mga ginatus, ug mga punoan sa mga kinalim-an, mga punoan sa tinagpulo, ug mga magbubuot sumala sa inyong mga banay. 16Ug nagsugo ako sa inyong mga maghuhukom niadtong panahona, nga nagaingon: Magpatalinghug kamo sa taliwala sa inyong mga igsoon, maghukom kamo sa minatarung, sa taliwala sa tawo ug sa iyang igsoon nga lalake kun sa dumuloong nga uban kaniya. 17Dili kamo magpili ug tawo sa inyong paghukom, managpatalinghug kamo sa gagmay sama sa dagku: dili kamo mahadlok sa nawong sa tawo, kay ang paghukom iya sa Dios: ug ang hulusayon nga malisud kaninyo dad-on ninyo kanako, ug ako magapatalinghug niini. 18Ug nagsugo ako kaninyo niadtong panahona sa tanang mga butang nga inyong pagabuhaton. 19Ug mingpanaw kita gikan sa Horeb, ug minglatas niadtong tanan nga dagku ug makalilisang nga kamingawan, nga inyong nakita didto sa dalan sa bukid sa mga Amorehanon, maingon nga si Jehova nga atong Dios nagsugo kanato, ug ming-abut kita sa Cades-barnea. 20Ug miingon ako kaninyo: Mingdangat kamo sa bukid sa mga Amorehanon nga gihatag ni Jehova nga atong Dios kanato. 21Ania karon, si Jehova nga imong Dios naggahin sa yuta sa atubangan mo: tumungas ka, ug panag-iyahon mo kini, maingon nga si Jehova ang Dios sa inyong mga amahan, nag-ingon kanimo: Dili kamo mahadlok, dili usab kamo maluya. 22Ug mingduol kamong tanan kanako, ang tagsatagsa kaninyo ug nanag-ingon: Magsugo kita ug mga tawo una kanato nga mosusi alang kanato sa yuta, ug sa pagbalik magasaysay sila kanato sa dalan nga atong pagalaktan, ug sa mga kalungsoran nga atong pagaadtoan. 23Ug ang butang nakapahimuot kanako pag-ayo; ug mikuha ako ug napulo ug duha ka mga tawo gikan kaninyo, usa ka tawo sa tagsatagsa ka banay: 24Ug minglakaw sila ug mingtungas ngadto sa bukid, ug mingdangat sila ngadto sa walog sa Escol, ug mingpaniid niini. 25Ug mingkuha sila ug bunga sa kayutaan sa ilang mga kamot ug gidala kini kanato, ug nanagsugilon sila kanato, ug nanag-ingon: Kini maayong yuta nga gihatag kanato ni Jehova nga atong Dios. 26Apan wala kamo motungas, kondili nanagmalalison kamo sa sugo ni Jehova nga inyong Dios: 27Ug nanagbagulbol kamo sa inyong mga balong-balong ug nagaingon: Kay gidumtan kita ni Jehova, nga gikuha niya kita gikan sa yuta sa Egipto, aron sa pagtugyan kanato ngadto sa kamot sa mga Amorehanon aron sa paglaglag kanato. 28Asa man kita motungas? Ang atong mga igsoon nagpaluya sa atong kasingkasing, nga nagaingon. Ang mga tawo mga labing dagku ug labing hatag-as kay kanato; ang mga kalungsoran dagku ug kinutaan hangtud sa langit, ug labut pa nakita namo didto ang mga anak sa mga higante. 29Unya miingon ako kaninyo: Dili kamo malisang, dili usab kamo mahadlok kanila. 30Si Jehova, ang inyong Dios, maoy magauna kaninyo, siya makig-away alang kaninyo, ingon sa tanang mga butang nga gibuhat niya alang kaninyo didto sa Egipto sa atubangan sa inyong mga mata, 31Ug sa kamingawan, diin nakita mo nga si Jehova nga imong Dios nagdala kanimo, ingon sa usa ka tawo nga nagdala sa iyang anak nga lalake sa tanan nga dalan sa inyong gilaktan, hangtud nga mingdangat kamo niining dapita. 32Bisan pa niining butanga wala kamo managtoo kang Jehova nga inyong Dios, 33Nga nag-una kaninyo sa dalan, aron sa pagsusi sa dapit kong asa kamo magapahaluna sa inyong mga balong-balong, pinaagi sa kalayo sa gabii, aron sa pagpakita kaninyo sa dalan nga inyong pagalaktan, ug pinaagi sa panganod sa adlaw. 34Ug nakadungog si Jehova sa tingog sa inyong mga pulong, ug nasuko ug nanumpa siya , nga nagaingon: 35Sa pagkamatuod walay usa niining mga tawo, niining dautan nga kaliwatan nga makakita sa yuta nga maayo nga gipanumpa ko nga igahatag sa inyong mga amahan. 36Gawas kang Caleb, ang anak nga lalake ni Jephone: siya makakita niana, ug kaniya ihatag ko ang yuta nga iyang gitumban, ug sa iyang mga anak, kay hingpit ang iyang pagsunod kang Jehova. 37Ug batok usab kanako nasuko si Jehova tungod kaninyo, nga nagaingon: Ikaw usab dili makasulod didto: 38Si Josue, ang anak nga lalake ni Nun, nga nagatindog sa imong atubangan, siya makasulod didto: magdasig ka kaniya; kay siya magapapanunod niana sa Israel. 39Labut pa ang inyong mga bata, nga matud ninyo mahimong tukbonon; ug ang inyong mga anak nga dili karon mahibalo sa maayo kun dautan, sila makasulod didto, ug kanila ihatag ko kini, ug sila makapanag-iya niini. 40Apan mahitungod kaninyo, pamalik kamo ug panggikan kamo padulong ngadto sa kamingawan sa dalan paingon sa Dagat nga Mapula. 41Unya mingtubag kamo ug nanag-ingon kanako: Nakasala kami batok kang Jehova, motungas ug makig-away kami, sumala sa tanan nga gisugo kanamo ni Jehova nga among Dios. Ug nanagsangkap kamo ang tagsatagsa ka tawo sa iyang mga hinagiban sa pag-awayan, ug nanag-andam kamo sa pagtungas sa kabukiran. 42Ug si Jehova miingon kanako: Ipamulong mo kanila: Dili kamo motungas ni makig-away, kay ako wala sa inyong taliwala; tingali unya pamatyon kamo sa atubangan sa inyong mga kaaway. 43Unya ako misulti kaninyo, ug wala kamo magpatalinghug; hinonoa minglalis kamo sa sugo ni Jehova, ug nanagmapahitas-on ug mingtungas kamo ngadto sa kabukiran. 44Ug minggula ang mga Amorehanon, nga nagpuyo niadtong bukira sa pagsugat kaninyo, milutos kaninyo, ingon sa ginabuhat sa mga putyokan, ug nagpuspus kaninyo gikan sa Seir, hangtud sa Horma. 45Ug mingbalik kamo ug minghilak kamo sa atubangan ni Jehova; apan si Jehova wala magpatalinghug sa inyong tingog, wala usab siya mamati kaninyo. 46Unya didto kamo sa Cades sa daghang mga adlaw, sumala sa mga adlaw sa inyong pagpuyo didto .
Jamieson Fausset Brown Bible Commentary 1 MOSES' SPEECH AT THE END OF THE FORTIETH YEAR. (Deu. 1:1-46)
These be the words which Moses spake unto all Israel--The mental condition of the people generally in that infantine age of the Church, and the greater number of them being of young or tender years, rendered it expedient to repeat the laws and counsels which God had given. Accordingly, to furnish a recapitulation of the leading branches of their faith and duty was among the last public services which Moses rendered to Israel. The scene of their delivery was on the plains of Moab where the encampment was pitched
on this side Jordan--or, as the Hebrew word may be rendered "on the bank of the Jordan."
in the wilderness, in the plain--the Arabah, a desert plain, or steppe, extended the whole way from the Red Sea north to the Sea of Tiberias. While the high tablelands of Moab were "cultivated fields," the Jordan valley, at the foot of the mountains where Israel was encamped, was a part of the great desert plain, little more inviting than the desert of Arabia. The locale is indicated by the names of the most prominent places around it. Some of these places are unknown to us. The Hebrew word, Suph, "red" (for "sea," which our translators have inserted, is not in the original, and Moses was now farther from the Red Sea than ever), probably meant a place noted for its reeds (
Num 21:14).
Tophel--identified as Tafyle or Tafeilah, lying between Bozrah and Kerak.
Hazeroth--is a different place from that at which the Israelites encamped after leaving "the desert of Sinai."
2 There are eleven days' journey from Horeb--Distances are computed in the East still by the hours or days occupiesd by the journey. A day's journey on foot is about twenty miles--on camels, at the rate of three miles an hour, thirty miles--and by caravans, about twenty-five miles. But the Israelites, with children and flocks, would move at a slow rate. The length of the Ghor from Ezion-geber to Kadesh is a hundred miles. The days here mentioned were not necessarily successive days [ROBINSON], for the journey can be made in a much shorter period. But this mention of the time was made to show that the great number of years spent in travelling from Horeb to the plain of Moab was not owing to the length of the way, but to a very different cause; namely, banishment for their apostasy and frequent rebellions.
mount Seir--the mountainous country of Edom.
3 in the fortieth year . . . Moses spake unto the children of Israel, &c.--This impressive discourse, in which Moses reviewed all that God had done for His people, was delivered about a month before his death, and after peace and tranquillity had been restored by the complete conquest of Sihon and Og.
4 Ashtaroth--the royal residence of Og, so called from Astarte ("the moon"), the tutelary goddess of the Syrians. Og was slain at
Edrei--now Edhra, the ruins of which are fourteen miles in circumference [BURCKHARDT]; its general breadth is about two leagues.
5 On this side Jordan, in the land of Moab, began Moses to declare this law--that is, explain this law. He follows the same method here that he elsewhere observes; namely, that of first enumerating the marvellous doings of God in behalf of His people, and reminding them what an unworthy requital they had made for all His kindness--then he rehearses the law and its various precepts.
6 The Lord our God spake unto us in Horeb, saying, Ye have dwelt long enough in this mount--Horeb was the general name of a mountainous district; literally, "the parched" or "burnt region," whereas Sinai was the name appropriated to a particular peak [see on
Exod 19:2]. About a year had been spent among the recesses of that wild solitude, in laying the foundation, under the immediate direction of God, of a new and peculiar community, as to its social, political, and, above all, religious character; and when this purpose had been accomplished, they were ordered to break up their encampment in Horeb. The command given them was to march straight to Canaan, and possess it [
Deut 1:7].
7 the mount of the Amorites--the hilly tract lying next to Kadesh-barnea in the south of Canaan.
to the land of the Canaanites, and unto Lebanon--that is, Phśnicia, the country of Sidon, and the coast of the Mediterranean--from the Philistines to Lebanon. The name "Canaanite" is often used synonymously with that of "Phśnician."
8 I have set the land before you--literally, "before your faces"--it is accessible; there is no impediment to your occupation. The order of the journey as indicated by the places mentioned would have led to a course of invasion, the opposite of what was eventually followed; namely, from the seacoast eastward--instead of from the Jordan westward (see on
Num 20:1).
9 I spake unto you at that time, saying, I am not able to bear you myself alone--a little before their arrival in Horeb. Moses addresses that new generation as the representatives of their fathers, in whose sight and hearing all the transactions he recounts took place. A reference is here made to the suggestion of Jethro (
Exod 18:18). In noticing his practical adoption of a plan by which the administration of justice was committed to a select number of subordinate officers, Moses, by a beautiful allusion to the patriarchal blessing, ascribed the necessity of that memorable change in the government to the vast increase of the population.
10 ye are this day as the stars of heaven for multitude--This was neither an Oriental hyperbole nor a mere empty boast. Abraham was told (
Gen 15:5-
Gen 15:6) to look to the stars, and though they "appear" innumerable, yet those seen by the naked eye amount, in reality, to no more than three thousand ten in both hemispheres. The Israelites already far exceeded that number, being at the last census above six hundred thousand [
Num 26:51]. It was a seasonable memento, calculated to animate their faith in the accomplishment of other parts of the divine promise.
19 we went through all that great and terrible wilderness--of Paran, which included the desert and mountainous space lying between the wilderness of Shur westward, or towards Egypt and mount Seir, or the land of Edom eastwards; between the land of Canaan northwards, and the Red Sea southwards; and thus it appears to have comprehended really the wilderness of Sin and Sinai [FISK]. It is called by the Arabs El Tih, "the wandering." It is a dreary waste of rock and of calcareous soil covered with black sharp flints; all travellers, from a feeling of its complete isolation from the world, describe it as a great and terrible wilderness.
22 ye came . . . and said, We will send men before us, and they shall search us out the land--The proposal to despatch spies emanated from the people through unbelief; but Moses, believing them sincere, gave his cordial assent to this measure, and God on being consulted permitted them to follow the suggestion (see on
Num 13:1). The issue proved disastrous to them, only through their own sin and folly.
28 the cities are great, and walled up to heaven--an Oriental metaphor, meaning very high. The Arab marauders roam about on horseback, and hence the walls of St. Catherine's monastery on Sinai are so lofty that travellers are drawn up by a pulley in a basket.
Anakims--(See on
Num 13:33). The honest and uncompromising language of Moses, in reminding the Israelites of their perverse conduct and outrageous rebellion at the report of the treacherous and fainthearted scouts, affords a strong evidence of the truth of this history as well as of the divine authority of his mission. There was great reason for his dwelling on this dark passage in their history, as it was their unbelief that excluded them from the privilege of entering the promised land (
Heb 3:19); and that unbelief was a marvellous exhibition of human perversity, considering the miracles which God had wrought in their favor, especially in the daily manifestations they had of His presence among them as their leader and protector.
34 the Lord heard the voice of your words, and was wroth--In consequence of this aggravated offense (unbelief followed by open rebellion), the Israelites were doomed, in the righteous judgment of God, to a life of wandering in that dreary wilderness till the whole adult generation had disappeared by death. The only exceptions mentioned are Caleb and Joshua, who was to be Moses' successor.
37 Also the Lord was angry with me for your sakes--This statement seems to indicate that it was on this occasion Moses was condemned to share the fate of the people. But we know that it was several years afterwards that Moses betrayed an unhappy spirit of distrust at the waters of strife (
Ps 106:32-
Ps 106:33). This verse must be considered therefore as a parenthesis.
39 your children . . . who in that day had no knowledge between good and evil--All ancient versions read "to-day" instead of "that day"; and the sense is--"your children who now know," or "who know not as yet good or evil." As the children had not been partakers of the sinful outbreak, they were spared to obtain the privilege which their unbelieving parents had forfeited. God's ways are not as man's ways [
Isa 55:8-
Isa 55:9].
40 turn you, and take your journey into the . . . Red Sea--This command they disregarded, and, determined to force an onward passage in spite of the earnest remonstrances of Moses, they attempted to cross the heights then occupied by the combined forces of the Amorites and Amalekites (compare
Num 14:43), but were repulsed with great loss. People often experience distress even while in the way of duty. But how different their condition who suffer in situations where God is with them from the feelings of those who are conscious that they are in a position directly opposed to the divine will! The Israelites were grieved when they found themselves involved in difficulties and perils; but their sorrow arose not from a sense of the guilt so much as the sad effects of their perverse conduct; and "though they wept," they were not true penitents. So the Lord would not hearken to their voice, nor give ear unto them.
46 So ye abode at Kadesh many days--That place had been the site of their encampment during the absence of the spies, which lasted forty days, and it is supposed from this verse that they prolonged their stay there after their defeat for a similar period.
