1Magpatalinghug kamo, mga langit, ug magasulti ako: Ug papatalinghuga ang yuta sa mga pulong sa akong baba. 2Magatolo ingon sa ulan ang akong pagtolon-an; Magadaligdig ingon sa yamog ang akong pagsulti, Ingon sa talisik sa ibabaw sa linghud nga bunglayon, Ug ingon sa mga alindahaw sa ibabaw sa balili: 3Kay igamantala ko ang ngalan ni Jehova. Pakadakuon ninyo ang atong Dios. 4Ang Bato ang iyang buhat hingpit man; Kay ang tanan niya nga mga dalan mga matul-id: Dios sa pagkamatinumanon, ug walay kasal-anan: Siya matarung ug matul-id. 5Sila nagpakigsandurot nga mahugaw kanila; dili sila iyang mga anak, kini ilang buling; Sila usa ka kaliwatan nga baliko ug mangil-ad. 6Mao ba kini ang igabayad ninyo kang Jehova, Oh katawohan nga buang ug burong? Dili ba mao siya ang imong amahan nga nagpalit kanimo? Siya ang nagbuhat kanimo, ug siya ang nagpalig-on kanimo. 7Hinumduman mo ang mga adlaw sa kanhi, Palandunga ninyo ang mga tuig sa daghang kaliwatan; Pangutana sa imong amahan, ug siya magapahayag kanimo; Sa imong mga anciano, ug sila mag-ingon kanimo. 8Sa gihatag sa Hataas Uyamut sa mga nasud ang ilang panulondon, Sa pagbahinbahin niya sa mga anak sa mga tawo, Gibutang niya ang mga utlanan sa mga katawohan, Sumala sa gidaghanon sa mga anak sa Israel. 9Kay ang bahin ni Jehova mao ang iyang katawohan; Si Jacob mao ang pahat sa iyang panulondon. 10Iyang hikaplagan siya didto sa yuta sa kamingawan, Ug sa haw-ang kamingawan nga makalilisang; Siya nagalibut kanila sa libut, siya nagamatuto kaniya. Iyang gibantayan siya ingon sa kalimutaw sa iyang mata. 11Ingon sa agila nga nagapukaw sa iyang salag, Nga nagalupadlupad sa ibabaw sa iyang mga kuyabog, Ginabuklad niya ang iyang mga pako, iyang ginakuha sila. Iyang gidala sila sa ibabaw sa iyang mga pako. 12Si Jehova lamang ang nagmando kaniya, Ug wala kaniya ing lain nga dios. 13Iyang gipasakay siya sa ibabaw sa mga kinatas-an sa yuta, Ug mikaon siya sa mga bunga sa kapatagan; Ug gibuhat niya nga magasuyop siya ug dugos gikan sa bato nga dagku, Ug gikan sa magahi nga santikan; 14Mantequilla sa mga panon sa vaca ug gatas gikan sa mga carnero; Nga adunay tambok sa mga nating carnero, Ug mga lakeng carnero sa kaliwatan sa Basan, ug mga kanding, Uban sa labing fino nga trigo; Ug sa duga sa parras ginainum mo ang vino, 15Apan misupang si Jeshurum, ug nanindak: Mitambok ka, misupang ka, mitago ka; Unya mibiya siya sa Dios nga nagbuhat kaniya, Ug gitamay niya ang Bato sa iyang kaluwasan. 16Nagpaabugho sila kaniya tungod sa lain nga mga dios ; Nagpasuko sila kaniya sa mga dulumtanan. 17Nanaghalad sila sa mga yawa, nga dili man Dios Sa mga dios nga wala nila hiilhi, Sa mga bag-ong dios nga miabut sa dili pa dugay, Nga wala kahadloki sa inyong mga amahan. 18Sa Bato nga nagbuhat kanimo nahikalimot ka; Ug nahikalimot ka sa Dios nga naghatag kanimo sa pagkatawo. 19Ug si Jehova nakakita niini ug napungot kanila , Tungod sa kasuko sa iyang mga anak nga lalake ug sa iyang mga anak nga babaye. 20Ug miingon siya: Pagatagoon ko gikan kanila ang akong nawong, Pagatan-awon ko kong unsa ang ilang kaulahian: Kay sila maoy kaliwatan nga masukihon kaayo, Mga anak nga walay pagkamatinumanon. 21Sila nanagpaabugho kanako tungod sa dili Dios; Nanagpasuko sila kanako tungod sa ilang mga parayeg; Ug dasigon ko sila sa pagpangabugho niadtong dili katawohan, Sa mga nasud nga buangbuang pagapasuk-on ko sila. 22Kay may kalayo nga magadilaab sa akong kapungot, Ug magadilaab hangtud sa kahiladman sa Sheol; Ug magalamoy sa yuta ug sa iyang mga bunga. Ug pagasunogon ang mga patukoranan sa mga bukid 23Ako magapundok ug mga kadautan sa ibabaw nila; Igabutang ko kanila ang akong mga udyong. 24Pagaut-uton sila sa gutom, ug pagalamyon sila sa nagadilaab nga kainit Ug sa mapait nga pagkalaglag; Ug ang mga ngipon sa mga mananap igapadala ko kanila. Uban ang kalala sa mga butang nga nagakamang sa yuta. 25Sa gawas magalaglag ang espada, Ug sa mga sulod anaa ang kalisang, Magalaglag sa ulitawo ingon man sa dalaga, Sa nagasuso ingon usab sa tawo nga tigulang: 26Miingon ako: Pagatibulaagon ko sila hangtud sa halayo: Pagapahunogon ko sa taliwala sa mga tawo ang handumanan nila. 27Kong dili pa lamang ako mahadlok sa kaligutgut sa kaaway. Tingali unya ang ilang mga kabatok magahukom sa sayop, Tingali unya ug magaingon sila; Ang atong kamot hataas, Ug si Jehova wala magbuhat niining tanan. 28Kay sila usa ka nasud nga nawad-an sa mga pagtambag, Ug wala kanila ang salabutan. 29Oh makinaadmanon unta sila, nga mahibaloan nila kini, Ug nga palandungon nila ang ilang kaulahian! 30Unsaon sa usa paglutos sa usa ka libo, Ug sa duruha pagpakalagiw sa napulo ka libo, Gawas kong ang ilang Bato nagabaligya kanila, Ug si Jehova nagtugyan kanila? 31Kay ang ilang bato dili ingon sa atong Bato, Ug niini ang atong mga kaaway sa ilang kaugalingon mao ang mga maghuhukom. 32Kay ang ilang parras, parras sa Sodoma, Ug sa mga kaumahan sa Gomorrah: Ang ilang mga parras, mga parras nga makahilo. Ang ilang mga binulig, mga mapait. 33Ang ilang vino hilo man sa mga dragon, Ug hilo nga mabangis sa mga malala nga sawa. 34Kay wala ko ba kini tipigi kanako, Nga pinatikan sa taliwala sa akong mga bahandi? 35Ako ang panimalus, ug bayad, Sa panahon nga ang ilang tiil mahadalin-as: Kay ang adlaw sa ilang kagul-anan haduol na, Ug ang mga butang nga mahitabo kanila magadali, 36Kay si Jehova magahukom sa iyang katawohan, Ug magabasul sa iyang kaugalingon tungod sa iyang mga ulipon, Sa makita niya nga ang ilang kusog nawala, Ug walay mahibilin , bisan binilanggo kun atua sa gawas. 37Ug magaingon siya: Hain man ang ilang mga dios, Ang bato nga ilang ginadangpan; 38Nga nagkaon sa tambok sa ilang mga halad, Ug miinum sa vino sa ilang halad-nga-ilimnon? Patindoga sila ug patabanga kaninyo, Mamahimo unta sila nga inyong panalipod. 39Tan-awa ninyo, karon nga Ako, Ako mao, Walay dios uban kanako: Ako magapatay, ug ako magapabuhi, Ako magasamad ug ako magaayo. Ug walay arang mamaluwas gawas sa akong kamot. 40Kay pagabayawon ko ang akong kamot ngadto sa langit, Ug magaingon: Ingon nga ako mabuhi nga sa walay katapusan, 41Kong pagabairon ko ang akong masulaw nga espada, Ug ang akong kamot magakupot sa paghukom; Ako magapakanaug sa pagpanimalus sa akong mga kaaway, Ug magabayad ako sa mga nagadumot kanako: 42Pagahubgon ko sa dugo ang akong mga udyong, Ug ang akong espada magalamoy ug unod: Sa dugo sa mga patay ug sa mga bihag, Gikan sa ulo sa mga magamando sa kaaway. 43Magakalipay kamo, oh mga nasud, uban sa iyang katawohan: Kay siya magapanimalus sa dugo sa iyang mga ulipon, Ug igapakanaug niya ang pagpanimalus sa iyang mga kabatok, Ug magapala sa sala sa iyang yuta, alang sa iyang katawohan. 44Ug miduol si Moises, ug gisulti niya ang tanan nga mga pulong niini nga alawiton sa igdulungog sa katawohan, siya ug si Hoshea ang anak nga lalake ni Nun. 45Ug nahuman ni Moises ang pagsulti niining tanan nga mga pulong sa tibook Israel; 46Ug miingon siya kanila: Ibutang ninyo ang inyong kasingkasing sa tanan nga mga pulong nga ginapamatuod ko kaninyo niining adlawa nga igasugo ninyo sa inyong mga anak nga pagasingkamutan nila sa pagbuhat, bisan ang tanan nga mga pulong niini nga Kasugoan; 47Kay kini dili butang nga walay pulos alang kaninyo; kay kini mao ang inyong kinabuhi, ug tungod niining butanga pagalugwayan ninyo ang inyong mga adlaw sa ibabaw sa yuta nga inyong pagaadtoan diin motabok kamo sa Jordan aron sa pagpanag-iya niini. 48Ug misulti si Jehova kang Moises niadtong adlawa, nga nagaingon; 49Tumungas ka niining bukira sa Abarim, sa bukid sa Nebo, nga anaa sa yuta sa Moab, nga anaa sa atbang sa Jerico; ug tan-awa ang yuta sa Canaan, nga akong gihatag aron mapanag-iya sa mga anak sa Israel; 50Ug mamatay ka sa bukid nga diin ikaw motungas, ug igaipon ka sa imong katawohan, ingon nga namatay si Aaron nga imong igsoon nga lalake sa Hor, ug giipon sa iyang katawohan. 51Kay minglapas kamo batok kanako sa taliwala sa mga anak sa Israel sa mga tubig sa Meriba sa Cades, didto sa kamingawan sa Zin, kay ako wala ninyo pagbalaana sa taliwala sa mga anak sa Israel. 52Kay makita mo ang yuta sa atubangan mo; apan dili ka makasulod didto sa yuta nga gihatag ko sa mga anak sa Israel.
Jamieson Fausset Brown Bible Commentary 1 MOSES' SONG, WHICH SETS FORTH THE PERFECTIONS OF GOD. (Deu. 32:1-43)
Give ear, O ye heavens; . . . hear, O earth--The magnificence of the exordium, the grandeur of the theme, the frequent and sudden transitions, the elevated strain of the sentiments and language, entitle this song to be ranked amongst the noblest specimens of poetry to be found in the Scriptures.
2 My doctrine shall drop, &c.--The language may justly be taken as uttered in the form of a wish or prayer, and the comparison of wholesome instruction to the pure, gentle, and insinuating influence of rain or dew, is frequently made by the sacred writers (
Isa 5:6;
Isa 55:10-
Isa 55:11).
4 He is the Rock--a word expressive of power and stability. The application of it in this passage is to declare that God had been true to His covenant with their fathers and them. Nothing that He had promised had failed; so that if their national experience had been painfully checkered by severe and protracted trials, notwithstanding the brightest promises, that result was traceable to their own undutiful and perverse conduct; not to any vacillation or unfaithfulness on the part of God (
Jas 1:17), whose procedure was marked by justice and judgment, whether they had been exalted to prosperity or plunged into the depths of affliction.
5 They have corrupted themselves--that is, the Israelites by their frequent lapses and their inveterate attachment to idolatry.
their spot is not the spot of his children--This is an allusion to the marks which idolaters inscribe on their foreheads or their arms with paint or other substances, in various colors and forms--straight, oval, or circular, according to the favorite idol of their worship.
6 is not he thy father that hath bought thee--or emancipated thee from Egyptian bondage.
and made thee--advanced the nation to unprecedented and peculiar privileges.
8 When the most High divided to the nations their inheritance--In the division of the earth, which Noah is believed to have made by divine direction (
Gen 10:5;
Deut 2:5-
Deut 2:9;
Acts 17:26-
Acts 17:27), Palestine was reserved by the wisdom and goodness of Heaven for the possession of His peculiar people and the display of the most stupendous wonders. The theater was small, but admirably suited for the convenient observation of the human race--at the junction of the two great continents of Asia and Africa, and almost within sight of Europe. From this spot as from a common center the report of God's wonderful works, the glad tidings of salvation through the obedience and sufferings of His own eternal Son, might be rapidly and easily wafted to every part of the globe.
he set the bounds of the people according to the number of the children of Israel--Another rendering, which has received the sanction of eminent scholars, has been proposed as follows: "When the Most High divided to the nations their inheritance, when He separated the sons of Adam and set the bounds of every people, the children of Israel were few in numbers, when the Lord chose that people and made Jacob His inheritance" (compare
Deut 30:5;
Gen 34:30;
Ps 105:9-
Ps 105:12).
10 found him in a desert land--took him into a covenant relation at Sinai, or rather "sustained," "provided for him" in a desert land.
a waste howling wilderness--a common Oriental expression for a desert infested by wild beasts.
11 As an eagle . . . fluttereth over her young--This beautiful and expressive metaphor is founded on the extraordinary care and attachment which the female eagle cherishes for her young. When her newly fledged progeny are sufficiently advanced to soar in their native element, she, in their first attempts at flying, supports them on the tip of her wing, encouraging, directing, and aiding their feeble efforts to longer and sublimer flights. So did God take the most tender and powerful care of His chosen people; He carried them out of Egypt and led them through all the horrors of the wilderness to the promised inheritance.
13 He made him ride on the high places, &c.--All these expressions seem to have peculiar reference to their home in the trans-jordanic territory, that being the extent of Palestine that they had seen at the time when Moses is represented as uttering these words. "The high places" and "the fields" are specially applicable to the tablelands of Gilead as are the allusions to the herds and flocks, the honey of the wild bees which hive in the crevices of the rocks, the oil from the olive as it grew singly or in small clumps on the tops of hills where scarcely anything else would grow, the finest wheat (
Ps 81:16;
Ps 147:14), and the prolific vintage.
15 But Jeshurun waxed fat, and kicked--This is a poetical name for Israel. The metaphor here used is derived from a pampered animal, which, instead of being tame and gentle, becomes mischievous and vicious, in consequence of good living and kind treatment. So did the Israelites conduct themselves by their various acts of rebellion, murmuring, and idolatrous apostasy.
17 They sacrificed unto devils--(See on
Lev 17:7).
21 those which are not a people--that is, not favored with such great and peculiar privileges as the Israelites (or, rather poor, despised heathens). The language points to the future calling of the Gentiles.
23 I will spend mine arrows upon them--War, famine, pestilence (
Ps 77:17) are called in Scripture the arrows of the Almighty.
29 Oh, . . . that they would consider their latter end--The terrible judgments, which, in the event of their continued and incorrigible disobedience, would impart so awful a character to the close of their national history.
32 vine of Sodom . . . grapes of gall--This fruit, which the Arabs call "Lot's Sea Orange," is of a bright yellow color and grows in clusters of three or four. When mellow, it is tempting in appearance, but on being struck, explodes like a puffball, consisting of skin and fiber only.
44 Moses . . . spake all the words of this song in the ears, &c.--It has been beautifully styled "the Song of the Dying Swan" [LOWTH]. It was designed to be a national anthem, which it should be the duty and care of magistrates to make well known by frequent repetition, to animate the people to right sentiments towards a steadfast adherence to His service.
48 Get thee up . . . and die . . . Because ye trespassed . . . at Meribah--(See on
Num 20:13).
52 thou shalt see the land, but thou shalt not go thither-- (
Num 27:12). Notwithstanding so severe a disappointment, not a murmur of complaint escapes his lips. He is not only resigned but acquiescing; and in the near prospect of his death, he pours forth the feelings of his devout heart in sublime strains and eloquent blessings.