1Ug misulti si Jehova kang Moises, nga nagaingon: 2Isulti mo sa mga anak sa Israel, ug ipamulong mo kanila: Ang tinudlo nga mga fiesta ni Jehova, nga igamantala ninyo ingon nga balaan nga mga pagkatigum, bisan kini mao ang akong mga fiesta nga tinudlo. 3Sa unom ka adlaw pagabuhaton ang mga bulohaton: apan sa ikapito ka adlaw maoy usa ka adlaw nga igpapahulay sa balaan nga pagpahulay, ang pagkatigum nga balaan: walay bisan unsa nga bulohaton nga pagabuhaton ninyo kini mao ang usa ka adlaw nga igpapahulay alang kang Jehova sa tanan ninyo nga mga puloy-anan. 4Kini mao ang tinudlo nga mga fiesta ni Jehova, bisan ang mga pagkatigum nga balaan, nga igamantala ninyo sa ilang tinudlo nga panahon. 5Sa nahaunang bulan, sa ikapulo ug upat ka adlaw sa bulan, sa taliwala sa duruha ka hapon, mao ang pasko ni Jehova. 6Ug sa ikapulo ug lima ka adlaw niining bulana mao ang fiesta sa mga tinapay nga walay levadura alang kang Jehova: pito ka adlaw magakaon kamo sa mga tinapay nga walay levadura. 7Sa nahauna nga adlaw kamo adunay usa ka balaan nga pagkatigum: walay bisan unsa nga bulohaton nga inalagad nga pagabuhaton ninyo. 8Apan maghalad kamo kang Jehova sa halad-nga-ginasunog sulod sa pito ka adlaw; sa ikapito ka adlaw mao ang usa ka balaan nga pagkatigum: walay bisan unsa nga bulohaton nga pagabuhaton ninyo sa inalagad. 9Ug misulti si Jehova kang Moises, nga nagaingon: 10Isulti mo sa mga anak sa Israel, ug ipamulong mo kanila: Sa pagsulod ninyo sa yuta nga akong ihatag kaninyo, ug magaani kamo sa abut niini, nan magadala kamo ngadto sa sacerdote ug usa ka binangan nga inunahan sa mga unang bunga sa inyong pag-ani; 11Ug itabyog niya ang binangan sa atubangan ni Jehova, aron kini pagadawaton alang kaninyo. Sa pagkaugma sa tapus ang adlaw nga igpapahulay ang sacerdote magatabyog niana. 12Ug sa adlaw nga igatabyog ninyo ang binangan, magahalad kamo ug usa ka lakeng carnero nga usa ka tuig ang panuigon nga walay ikasaway, alang sa usa ka halad-nga-sinunog kang Jehova. 13Ug ang halad-nga-kalan-on niini mao ang duruha sa napulo ka bahin sa usa ka epha sa harina nga fino nga sinaktan sa lana, halad nga pinaagi sa kalayo alang kang Jehova, alang sa usa ka kahumot; ug ang halad-nga-ilimnon, mao ang vino ang ikaupat ka bahin sa usa ka hin. 14Ug kamo dili magakaon ug tinapay, ni lugas nga sinanglag, ni uhay nga hilaw, hangtud niining maong adlaw, hangtud nga makahalad kamo sa halad sa inyong Dios: kini mao ang usa ka balaod nga walay katapusan ngadto sa inyong mga kaliwatan sa tanan ninyo nga puloy-anan, 15Ug manag-isip kamo alang kaninyo sukad sa adlaw nga mosunod sa adlaw nga igpapahulay, sukad sa adlaw nga managdala kamo sa binangan sa halad-nga-tinabyog; hangtud nga matangkod ang pito ka adlaw nga igpapahulay: 16Manag-isip kamo ug kalim-an ka adlaw hangtud sa adlaw nga mosunod sa ikapito ka adlaw nga igpapahulay: ug unya managhalad kamo ug bag-o nga halad-nga-kalan-on alang kang Jehova. 17Gikan sa inyong mga puloy-anan managdala kamo ug duruha ka tinapay nga sa halad-nga-tinabyog, nga mao ang duruha sa napulo ka bahin sa usa ka epha ; kini hinimo sa harina nga fino nga linuto nga adunay levadura, nga sa mga inunahan alang kang Jehova,` 18Ug magahalad kamo sa tinapay uban sa pito ka nating carnero nga usa ka tuig ang panuigon, nga walay ikasaway, ug usa ka lakeng vaca nga nati, ug duruha ka lakeng carnero; kini mao ang halad-nga-sinunog alang kang Jehova, uban sa ilang halad-nga-kalan-on ug sa ilang mga halad-nga-ilimnon; bisan ang halad nga hinimo pinaagi sa kalayo, alang sa usa ka kahumot kang Jehova. 19Ug managhalad kamo ug usa ka lakeng kanding sa halad-tungod-sa-sala, ug duruha ka lakeng nati sa carnero nga usa ka tuig ang panuigon, alang sa mga halad-sa-pakigdait. 20Ug ang sacerdote magatabyog niini sa halad-nga-tinabyog sa atubangan ni Jehova uban ang tinapay sa mga inunahan; ug ang duruha ka nating carnero: kini mao ang butang bga balaan kang Jehova alang sa sacerdote. 21Ug himoon ninyo ang pagmantala niining maong adlaw; may usa ka balaan nga pagkatigum alang kaninyo: walay bisan unsa nga bulohaton nga inalagad nga pagabuhaton ninyo: kini maoy usa ka balaod nga walay katapusan sa sulod sa tanang mga puloy-anan, ngadto sa inyong mga kaliwatan. 22Ug sa magaani kamo sa abut sa inyong yuta, dili mo paghutdon sa pag-ani ang daplin sa imong uma, ni paghagdawan mo ang imong ani: ibilin mo kini alang sa mga kabus ug alang sa dumuloong. Ako mao si Jehova nga inyong Dios. 23Ug misulti si Jehova kang Moises, nga nagaingon: 24Isulti mo sa mga anak sa Israel, nga magaingon: Sa ikapito nga bulan, sa nahauna nga adlaw sa bulan mao ang usa ka balaan nga pagpahulay alang kaninyo, usa ka handumanan sa paghuyop sa mga trompeta, usa ka balaan nga pagkatigum. 25Walay bisan unsa nga bulohaton nga inalagad nga pagabuhaton ninyo; ug managhalad kamo ug halad nga hinimo pinaagi sa kalayo alang kang Jehova. 26Ug misulti si Jehova kang Moises, nga nagaingon: 27Apan sa ikapulo ka adlaw niining bulana nga ikapito mao ang adlaw sa pagtabon-sa-sala: kini mao ang balaan nga pagkatigum, ug sakiton ninyo ang inyong mga kalag; ug magahalad kamo ug halad nga hinimo pinaagi sa kalayo alang kang Jehova. 28Ug kamo dili managbuhat ug bisan unsang bulohaton niining adlawa; kay kini mao ang adlaw sa pagtabon-sa-sala, aron sa pagbuhat sa pagtabon-sa-sala alang kaninyo sa atubangan ni Jehova nga inyong Dios. 29Kay bisan unsa nga kalaga nga dili magapasakit sa iyang kaugalingon niining adlawa, pagaputlon siya gikan sa iyang katawohan. 30Ug bisan unsang kalaga nga magabuhat ug bisan unsa nga bulohaton niining adlawa, pagalaglagon ko kana gikan sa taliwala sa iyang katawohan. 31Kamo dili magbuhat ug bisan unsa nga bulohaton kini maoy usa ka balaod nga walay katapusan ngadto sa tanan ninyo nga kaliwatan sa inyong tanan nga mga puloy-anan. 32Kini alang kaninyo mao ang adlaw nga igpapahulay sa balaan nga pahulay, ug managpasakit kamo sa inyong mga kalag: sa hapon, sa ikasiyam ka adlaw sa bulan, gikan sa hapon hangtud sa hapon, magabantay kamo sa inyong adlaw nga igpapahulay. 33Ug misulti si Jehova kang Moises, nga nagaingon: 34Isulti mo sa mga anak sa Israel, nga magaingon: Sa ikapulo ug lima ka adlaw niining ikapito ka bulan mao ang fiesta sa mga tabernaculo kang Jehova sulod sa pito ka adlaw. 35Sa nahauna nga adlaw adunay usa ka balaan nga pagkatigum: walay bisan unsa nga bulohaton nga inalagad nga pagabuhaton ninyo. 36Pito ka adlaw magahalad kamo ug halad nga hinimo pinaagi sa kalayo alang kang Jehova: sa ikawalo ka adlaw kamo may usa ka balaan nga pagkatigum; ug kamo magahalad ug halad nga hinimo pinaagi sa kalayo alang kang Jehova: kini mao ang pagkatigum nga katapusan; kamo dili magabuhat sa bisan unsa nga bulohaton nga inalagad. 37Kini mao ang mga fiesta nga tinudlo ni Jehova nga inyong igamantala nga mabalaan nga mga pagkatigum, aron sa paghalad ug halad nga hinimo pinaagi sa kalayo alang kang Jehova, usa ka halad-nga-sinunog, ug usa ka halad-nga-kalan-on, usa ka halad, ug mga halad-nga-ilimnon, ang tagsa ka halad sa iyang kaugalingon nga adlaw, 38Labut pa sa mga adlaw nga igpapahulay ni Jehova, ug labut pa sa inyong mga hatag, ug labut pa sa tanang mga panaad ninyo, ug labut pa sa tanan ninyong mga halad-nga-kinabubut-on nga igahatag ninyo kang Jehova. 39Apan sa ikapulo ug lima ka adlaw sa ikapito ka bulan, sa diha nga makatigum kamo ug bunga sa yuta, bantayan ninyo ang fiesta ni Jehova sulod sa pito ka adlaw sa nahauna nga adlaw maoy usa ka pahulay nga balaan, ug sa ikawalo ka adlaw mao ang usa ka pahulay nga balaan. 40Ug sa nahauna nga adlaw magakuha kamo ug mga bulig nga adunay bunga sa kahoy nga maanindot, mga sanga sa mga palma, ug mga sanga sa mga kakahoyan nga masiut, ug mga tangbo sa sapa, ug magakalipay kamo sa atubangan ni Jehova nga inyong Dios sulod sa pito ka adlaw. 41Ug magbuhat kamo ug fiesta alang kang Jehova sulod sa pito ka adlaw sa tagsa ka tuig: kini maoy usa ka balaod nga walay katapusan ngadto sa inyong mga kaliwatan: sa ikapito ka bulan pagabuhaton ninyo kini. 42Sa mga payag magapuyo kamo sulod sa pito ka adlaw: ang tanan nga natawo sa Israel magapuyo sa mga payag: 43Aron manghibalo ang inyong mga kaliwatan nga sa mga payag gipapuyo ko ang mga anak sa Israel, sa pagkuha ko kanila gikan sa yuta sa Egipto. Ako mao si Jehova nga inyong Dios. 44Ug gisulti ni Moises sa mga anak sa Israel ang mga fiesta nga tinudlo ni Jehova.
Jamieson Fausset Brown Bible Commentary 2 OF SUNDRY FEASTS. (
Lev 23:1-
Lev 23:4)
Speak unto the children of Israel, . . . concerning the feasts of the Lord--literally, "the times of assembling, or solemnities" (
Isa 33:20); and this is a preferable rendering, applicable to all sacred seasons mentioned in this chapter, even the day of atonement, which was observed as a fast. They were appointed by the direct authority of God and announced by a public proclamation, which is called "the joyful sound" (
Ps 89:15). Those "holy convocations" were evidences of divine wisdom, and eminently subservient to the maintenance and diffusion of religious knowledge and piety.
3 Six days shall work be done: but the seventh day is the sabbath of rest--(See on
Exod 20:8). The Sabbath has the precedence given to it, and it was to be "a holy convocation," observed by families "in their dwellings"; where practicable, by the people repairing to the door of the tabernacle; at later periods, by meeting in the schools of the prophets, and in synagogues.
4 These are the feasts of the Lord, which ye shall proclaim in their seasons--Their observance took place in the parts of the year corresponding to our March, May, and September. Divine wisdom was manifested in fixing them at those periods; in winter, when the days were short and the roads broken up, a long journey was impracticable; while in summer the harvest and vintage gave busy employment in the fields. Besides, another reason for the choice of those seasons probably was to counteract the influence of Egyptian associations and habits. And God appointed more sacred festivals for the Israelites in the month of September than the people of Egypt had in honor of their idols. These institutions, however, were for the most part prospective, the observance being not binding on the Israelites during their wanderings in the wilderness, while the regular celebration was not to commence till their settlement in Canaan.
5 THE PASSOVER. (
Lev 23:5-
Lev 23:8)
the Lord's passover--(See
Exod 12:2,
Exod 12:14,
Exod 12:18). The institution of the passover was intended to be a perpetual memorial of the circumstances attending the redemption of the Israelites, while it had a typical reference to a greater redemption to be effected for God's spiritual people. On the first and last days of this feast, the people were forbidden to work [
Lev 23:7-
Lev 23:8]; but while on the Sabbath they were not to do any work, on feast days they were permitted to dress meat--and hence the prohibition is restricted to "no servile work." At the same time, those two days were devoted to "holy convocation"--special seasons of social devotion. In addition to the ordinary sacrifices of every day, there were to be "offerings by fire" on the altar (see
Num 28:19), while unleavened bread was to be eaten in families all the seven days (see
1Cor 5:8).
10 THE SHEAF OF FIRST FRUITS. (
Lev 23:9-
Lev 23:14)
ye shall bring a sheaf of the first-fruits of your harvest unto the priest--A sheaf, literally, an omer, of the first-fruits of the barley harvest. The barley being sooner ripe than the other grains, the reaping of it formed the commencement of the general harvest season. The offering described in this passage was made on the sixteenth of the first month, the day following the first Passover Sabbath, which was on the fifteenth (corresponding to the beginning of our April); but it was reaped after sunset on the previous evening by persons deputed to go with sickles and obtain samples from different fields. These, being laid together in a sheaf or loose bundle, were brought to the court of the temple, where the grain was winnowed, parched, and bruised in a mortar. Then, after some incense had been sprinkled on it, the priest waved the sheaf aloft before the Lord towards the four different points of the compass, took a part of it and threw it into the fire of the altar--all the rest being reserved to himself. It was a proper and beautiful act, expressive of dependence on the God of nature and providence--common among all people, but more especially becoming the Israelites, who owed their land itself as well as all it produced to the divine bounty. The offering of the wave-sheaf sanctified the whole harvest (
Rom 11:16). At the same time, this feast had a typical character, and pre-intimated the resurrection of Christ (
1Cor 15:20), who rose from the dead on the very day the first-fruits were offered.
15 FEAST OF PENTECOST. (
Lev 23:15-
Lev 23:22)
ye shall count unto you from the morrow after the sabbath--that is, after the first day of the passover week, which was observed as a Sabbath.
16 number fifty days--The forty-ninth day after the presentation of the first-fruits, or the fiftieth, including it, was the feast of Pentecost. (See also
Exod 23:16;
Deut 16:9).
17 Ye shall bring out of your habitations two wave loaves of two tenth deals, &c.--These loaves were made of "fine" or wheaten flour, the quantity contained in them being somewhat more than ten pounds in weight. As the wave-sheaf gave the signal for the commencement, the two loaves solemnized the termination of the harvest season. They were the first-fruits of that season, being offered unto the Lord by the priest in name of the whole nation. (See
Exod 34:22). The loaves used at the Passover were unleavened; those presented at Pentecost were leavened--a difference which is thus accounted for, that the one was a memorial of the bread hastily prepared at their departure, while the other was a tribute of gratitude to God for their daily food, which was leavened.
21 ye shall proclaim on the selfsame day, that it may be an holy convocation unto you: ye shall do no servile work therein--Though it extended over a week, the first day only was held as a Sabbath, both for the national offering of first-fruits and a memorial of the giving of the law.
22 thou shalt not make clean riddance of the corners of thy field when thou reapest, &c.--(See on
Lev 19:9). The repetition of this law here probably arose from the priests reminding the people, at the presentation of the first-fruits, to unite piety to God with charity to the poor.
24 FEAST OF TRUMPETS. (
Lev 23:23-
Lev 23:25)
In the seventh month, in the first day of the month, shall ye have a sabbath--That was the first day of the ancient civil year.
a memorial of blowing of trumpets--Jewish writers say that the trumpets were sounded thirty successive times, and the reason for the institution was for the double purpose of announcing the commencement of the new year, which was (
Lev 23:25) to be religiously observed (see
Num 29:3), and of preparing the people for the approaching solemn feast.
27 there shall be a day of atonement . . . and ye shall afflict your souls--an unusual festival, at which the sins of the whole year were expiated. (See
Lev 16:29-
Lev 16:34). It is here only stated that the severest penalty was incurred by the violation of this day.
34 the feast of tabernacles, for seven days unto the Lord--This festival, which was instituted in grateful commemoration of the Israelites having securely dwelt in booths or tabernacles in the wilderness, was the third of the three great annual festivals, and, like the other two, it lasted a week. It began on the fifteenth day of the month, corresponding to the end of our September and beginning of October, which was observed as a Sabbath; and it could be celebrated only at the place of the sanctuary, offerings being made on the altar every day of its continuance. The Jews were commanded during the whole period of the festival to dwell in booths, which were erected on the flat roofs of houses, in the streets or fields; and the trees made use of are by some stated to be the citron, the palm, the myrtle, and the willow, while others maintain the people were allowed to take any trees they could obtain that were distinguished for verdure and fragrance. While the solid branches were reserved for the construction of the booths, the lighter branches were carried by men, who marched in triumphal procession, singing psalms and crying "Hosanna!" which signifies, "Save, we beseech thee!" (
Ps 118:15,
Ps 118:25-
Ps 118:26). It was a season of great rejoicing. But the ceremony of drawing water from the pool, which was done on the last day, seems to have been the introduction of a later period (
John 7:37). That last day was the eighth, and, on account of the scene at Siloam, was called "the great day of the feast." The feast of ingathering, when the vintage was over, was celebrated also on that day [
Exod 23:16;
Exod 34:22], and, as the conclusion of one of the great festivals, it was kept as a sabbath.
