1Karon si Jephte ang Galaadnon maoy usa ka gamhanang tawo sa kaisug, ug anak sa usa ka bigaon: ug si Galaad nanganak kang Jephte. 2Ug ang asawa ni Galaad nanganak kaniya ug mga anak nga lalake; ug sa diha nga nadagku na ang mga anak nga lalake sa iyang asawa ilang gihinginlan si Jephte, ug miingon kaniya: Ikaw dili makapanunod sa balay sa among amahan; kay ikaw anak nga lalake sa laing babaye. 3Unya si Jephte mikalagiw gikan sa iyang mga kaigsoonan, ug mipuyo sa yuta sa Tob: ug didto nanagtigum kang Jephte ang mga kauban nga dautan, ug nanguban sila kaniya. 4Ug nahitabo sa wala madugay nga ang mga anak sa Ammon naghimo ug pakiggubat batok sa Israel. 5Ug mao kadto, nga, sa diha nga ang mga anak sa Ammon naghimo ug pakiggubat batok sa Israel, ang mga anciano sa Galaad miadto sa pagkuha kang Jephte gikan sa yuta sa Tob; 6Ug sila ming-ingon kang Jephte: Umari ka ug ikaw mapangulo namo aron kami makigaway sa mga anak sa Ammon. 7Ug si Jephte miingon sa mga anciano sa Galaad: Wala ba kamo maligutgut kanako, ug maghingilin kanako gikan sa balay sa akong amahan? Ug nganong nanganhi kamo kanako karon sa diha nga anaa kamo sa kalisud? 8Ug ang mga anciano sa Galaad miingon kang Jephte: Sa ingon niini kami namalik na kanimo karon, aron ikaw mouban kanamo, ug makig-away sa mga anak sa Ammon; ug ikaw mamahimo nga among pangulo sa tanan nga nagpuyo sa Galaad: 9Ug si Jephte miingon sa mga anciano sa Galaad: Kong kamo magadala kanako pag-usab sa akong balay aron sa pag-away batok sa mga anak sa Ammon, ug si Jehova magatugyan kanila sa atubangan ko: Mahimo ba ako nga inyong pangulo? 10Ug ang mga anciano sa Galaad miingon kang Jephte: Si Jehova maoy magamatuod sa taliwala kanato; sa pagkatinuod sumala sa imong pulong mao man ang among pagabuhaton. 11Unya si Jephte miadto kuyog sa mga anciano sa Galaad ug ang katawohan naghimo kaniya nga pangulo ug magbubot sa ibabaw kanila: ug si Jephte namulong sa tanan niyang mga pulong sa atubangan ni Jehova sa Mizpa. 12Ug si Jephte nagpadala ug mga sulogoon ngadto sa hari sa anak sa Ammon, nga nagaingon: Unsay imong labut kanako, nga ikaw mianhi sa pagpakig-away batok sa akong yuta? 13Ug ang hari sa mga anak sa Ammon mitubag sa mga sulogoon ni Jephte: Tungod kay ang Israel mikuha sa akong yuta sa diha nga siya mianhi gikan sa Egipto, gikan sa Arnon bisan hangtud sa Jaboc, ug ngadto sa Jordan. Busa karon, sa ingon niini iuli kadtong mga yutaa pag-usab sa kalinaw. 14Ug si Jephte nagpadala sa mga sulogoon pag-usab ngadto sa hari sa mga anak sa Ammon; 15Ug siya miingon kaniya: Sa maong pagkaagi namulong si Jephte: Wala kuhaa sa Israel ang yuta sa Moab, ni ang yuta sa mga anak sa Ammon; 16Apan sa diha nga ming-anhi sila gikan sa Egipto, ug nga ang Israel miagi sa kamingawan ngadto sa Dagat nga Mapula, ug miabut sa Cades; 17Unya ang Israel nagpadala ug mga sulogoon ngadto sa hari sa Edom, nga nagaingon: Tuguti ako, naghangyo ako kanimo, sa pag-agi sa imong yuta. Apan ang hari sa Edom wala mamati. Ug sa maong pagkaagi siya nagpadala ngadto sa hari sa Moab; apan siya wala bumuot; ug ang Israel mipuyo sa Cades. 18Unya sila minglatas sa kamingawan, ug minglibut sa yuta sa Edom, ug sa yuta sa Moab, ug ming-abut nga miagi duol sa silangan nga utlanan sa yuta sa Moab, ug mingpahamutang sa laing pikas sa Arnon; apan wala sila moanhi sa sulod sa utlanan sa Moab kay ang Arnon maoy utlanan sa Moab. 19Ug ang Israel nagpadala ug mga sulogoon ngadto kang Sihon, hari sa mga Amorehanon, ang hari sa Hesbon; ug ang Israel miingon kaniya: Paagia kami, nagahangyo kami kanimo, latas sa imong yuta ngadto sa akong dapit. 20Apan si Sihon wala sumalig sa Israel sa pagpaagi sulod sa iyang utlanan; hinonoa si Sihon nagtapok sa tanan niyang katawohan ug nagpahaluna sa Jaas, ug nakig-away batok sa Israel. 21Ug si Jehova, ang Dios sa Israel, nagtugyan kang Sihon ug ang tanan niyang katawohan ngadto sa kamot sa Israel, ug ilang gidasmagan sila: busa ang Israel nagpanag-iya sa tanan nga yuta sa mga Amorehanon nga nanagpuyo niadtong yutaa. 22Ug ilang gipanag-iya ang tanan nga utlanan sa mga Amorehanon sukad sa Arnon bisan hangtud sa Jaboc, ug sukad sa kamingawan bisan hangtud ngadto sa Jordan. 23Busa karon si Jehova, ang Dios sa Israel, naghingilin sa mga Amorehanon sa atubangan sa iyang katawohan nga Israel, ug buot ba ikaw nga magpanag-iya niana? 24Dili mo ba panag-iyahon kadtong gihatag kanimo ni Chemos nga imong dios sa pagpanag-iya? Busa bisan kinsa nga pagahinginlan ni Jehova nga among Dios gikan sa among atubangan, kanila magapanag-iya kami. 25Ug karon ikaw maarang-arang pa ba kay kang Barac ang anak nga lalake ni Zipor, ang hari sa Moab? Nanlimbasug ba siya batok sa Israel kun nakig-away ba siya batok kanila? 26Samtang ang Israel nagpuyo pa sa Hesbon ug mga lungsod niini, ug sa Aroer ug sa mga lungsod niini, ug sa tanang mga ciudad nga anaa duol sa daplin sa Arnon totolo ka gatus ka tuig; busa nganong wala ninyo bawia sila sulod nianang panahona? 27Ako sa ingon niini, wala makasala batok kanimo, apan ikaw nakabuhat ug kadautan kanako sa pagpakiggubat batok kanako: Si Jehova, ang Maghuhukom, maoy magahukom niining adlawa sa taliwala sa mga anak sa Israel ug sa mga anak sa Ammon. 28Apan ang hari sa mga anak sa Ammon wala mamati sa mga pulong ni Jephte nga iyang gipadala kaniya. 29Unya ang Espiritu ni Jehova mikunsad kang Jephte, ug miagi siya sa Galaad ug Manases, ug miagi sa Mizpa sa Galaad, ug gikan sa Mizpa sa Galaad siya miagi ngadto sa mga anak sa Ammon. 30Ug si Jephte nagsaad ug usa ka panaad kang Jehova, ug miingon: Kong sa pagkatinuod ikaw magatugyan sa mga anak sa Ammon nganhi sa akong kamot. 31Nan kini mamao gayud, nga bisan unsa nga mogula sa pultahan sa akong balay sa pagsugat kanako, sa diha nga ako magapauli sa kalinaw gikan sa mga anak sa Ammon, kana maiya ni Jehova, ug ako magahalad niana alang sa usa ka halad-nga-sinunog. 32Busa si Jephte miadto sa mga anak sa Ammon aron sa pagpakig-away batok kanila; ug si Jehova nagtugyan kanila ngadto sa iyang kamot. 33Ug gilaglag sila niya sukad sa Aroer hangtud nga midangat ka sa Minnith, bisan pa may kaluhaan ka ciudad ug ngadto sa Abel-queramim uban ang daku kaayong pagpamatay. Busa ang mga anak sa Ammon nalupigan sa atubangan sa mga anak sa Israel. 34Ug si Jephte miabut sa Mizpa ngadto sa iyang balay; ug ania karon, ang iyang anak nga babaye migula sa pagsugat kaniya uban ang mga tulonggon ug mga pagsayaw: ug siya mao lamang ang iyang anak; gawas kaniya, siya walay anak nga lalake ni anak nga babaye. 35Ug nahitabo, sa diha nga siya na kakita kaniya, nga iyang gigisi ang iyang mga saput, ug miingon: Alaut ako , anak ko nga babaye! gipaubos mo gayud ako, ug ikaw maoy usa niadto kanila nga nagasamok kanako; kay gibungat ko ang akong baba kang Jehova, ug ako dili na makasibug. 36Ug siya miingon kaniya: Amahan ko, ikaw nagbungat sa imong baba kang Jehova; buhata kanako sumala niadtong migula sa imong baba, kay ingon nga si Jehova nanimalus alang kanimo sa imong mga kaaway, bisan sa mga anak sa Ammon. 37Ug siya miingon sa iyang amahan: Pasagdi nga buhaton kining butanga kanako: pasagdi ako nga mag-inusara sa duha ka bulan, aron ako mopahawa ug moadto sa kabukiran, ug magbakho sa akong pagkaulay, ako ug ang akong mga kauban. 38Ug siya miingon: Lakaw. Ug siya nagpapahawa kaniya sa duruha ka bulan: ug siya milakaw, siya ug ang iyang mga kauban, ug nagbakho sa iyang pagkaulay sa ibabaw sa kabukiran. 39Ug nahitabo nga sa katapusan sa duruha ka bulan, siya mipauli ngadto sa iyang amahan, nga naghimo kaniya sumala sa iyang panaad nga iyang gisaad: ug siya wala makaila ug lalake. Ug kadto maoy usa ka batasan sa Israel, 40Nga ang mga anak nga babaye sa Israel magaadtoan tuigtuig sa pagpasidungog sa anak nga babaye ni Jephte ang Galaadhanon sa upat ka adlaw sulod sa usa ka tuig.
Jamieson Fausset Brown Bible Commentary 1 JEPHTHAH. (
Judg 11:1-
Judg 11:3)
Jephthah--"opener."
son of an harlot--a concubine, or foreigner; implying an inferior sort of marriage prevalent in Eastern countries. Whatever dishonor might attach to his birth, his own high and energetic character rendered him early a person of note.
Gilead begat Jephthah--His father seems to have belonged to the tribe of Manasseh (
1Chr 7:14,
1Chr 7:17).
2 Thou shalt not inherit in our father's house--As there were children by the legitimate wife, the son of the secondary one was not entitled to any share of the patrimony, and the prior claim of the others was indisputable. Hence, as the brothers of Jephthah seem to have resorted to rude and violent treatment, they must have been influenced by some secret ill-will.
3 Jephthah . . . dwelt in the land of Tob--on the north of Gilead, beyond the frontier of the Hebrew territories (
2Sam 10:6,
2Sam 10:8).
there were gathered vain men to Jephthah--idle, daring, or desperate.
and went out with him--followed him as a military chief. They led a freebooting life, sustaining themselves by frequent incursions on the Ammonites and other neighboring people, in the style of Robin Hood. The same kind of life is led by many an Arab or Tartar still, who as the leader of a band, acquires fame by his stirring or gallant adventures. It is not deemed dishonorable when the expeditions are directed against those out of his own tribe or nation. Jephthah's mode of life was similar to that of David when driven from the court of Saul.
4 THE GILEADITES COVENANT WITH JEPHTHAH. (
Judg 11:4-
Judg 11:11)
in process of time--on the return of the season.
the children of Ammon made war against Israel--Having prepared the way by the introduction of Jephthah, the sacred historian here resumes the thread of his narrative from
Judg 10:17. The Ammonites seem to have invaded the country, and active hostilities were inevitable.
5 the elders of Gilead went to fetch Jephthah--All eyes were directed towards him as the only person possessed of the qualities requisite for the preservation of the country in this time of imminent danger; and a deputation of the chief men was despatched from the Hebrew camp at Mizpeh to solicit his services.
7 Jephthah said, Did not ye hate me?--He gave them at first a haughty and cold reception. It is probable that he saw some of his brothers among the deputies. Jephthah was now in circumstances to make his own terms. With his former experience, he would have shown little wisdom or prudence without binding them to a clear and specific engagement to invest him with unlimited authority, the more especially as he was about to imperil his life in their cause. Although ambition might, to a certain degree, have stimulated his ready compliance, it is impossible to overlook the piety of his language, which creates a favorable impression that his roving life, in a state of social manners so different from ours, was not incompatible with habits of personal religion.
10 the elders of Israel said unto Jephthah, The Lord be witness between us--Their offer being accompanied by the most solemn oath, Jephthah intimated his acceptance of the mission, and his willingness to accompany them. But to make "assurance doubly sure," he took care that the pledge given by the deputies in Tob should be ratified in a general assembly of the people at Mizpeh; and the language of the historian, "Jephthah uttered all his words before the Lord," seems to imply that his inauguration with the character and extraordinary office of judge was solemnized by prayer for the divine blessing, or some religious ceremonial.
12 HIS EMBASSY TO THE KING OF AMMON. (Jdg. 11:12-28)
Jephthah sent messengers unto the king of the children of Ammon--This first act in his judicial capacity reflects the highest credit on his character for prudence and moderation, justice and humanity. The bravest officers have always been averse to war; so Jephthah, whose courage was indisputable, resolved not only to make it clearly appear that hostilities were forced upon him, but to try measures for avoiding, if possible, an appeal to arms: and in pursuing such a course he was acting as became a leader in Israel (
Deut 20:10-
Deut 20:18).
13 the king of Ammon . . ., Because Israel took away my land--(See on
Deut 2:19). The subject of quarrel was a claim of right advanced by the Ammonite monarch to the lands which the Israelites were occupying. Jephthah's reply was clear, decisive, and unanswerable;--first, those lands were not in the possession of the Ammonites when his countrymen got them, and that they had been acquired by right of conquest from the Amorites [
Judg 11:21]; secondly, the Israelites had now, by a lapse of three hundred years of undisputed possession, established a prescriptive right to the occupation [
Judg 11:22-
Judg 11:23]; and thirdly, having received a grant of them from the Lord, his people were entitled to maintain their right on the same principle that guided the Ammonites in receiving, from their god Chemosh, the territory they now occupied [
Judg 11:24]. This diplomatic statement, so admirable for the clearness and force of its arguments, concluded with a solemn appeal to God to maintain, by the issue of events, the cause of right and justice [
Judg 11:27].
28 Howbeit the king of the children of Ammon hearkened not unto the words of Jephthah--His remonstrances to the aggressor were disregarded, and war being inevitable, preparations were made for a determined resistance.
29 HIS VOW. (
Judg 11:29-
Judg 11:31)
Then the Spirit of the Lord came upon Jephthah--The calm wisdom, sagacious forethought, and indomitable energy which he was enabled to display, were a pledge to himself and a convincing evidence to his countrymen, that he was qualified by higher resources than his own for the momentous duties of his office.
he passed over Gilead, and Manasseh--the provinces most exposed and in danger, for the purpose of levying troops, and exciting by his presence a widespread interest in the national cause. Returning to the camp at Mizpeh, he then began his march against the enemy. There he made his celebrated vow, in accordance with an ancient custom for generals at the outbreak of a war, or on the eve of a battle, to promise the god of their worship a costly oblation, or dedication of some valuable booty, in the event of victory. Vows were in common practice also among the Israelites. They were encouraged by the divine approval as emanating from a spirit of piety and gratitude; and rules were laid down in the law for regulating the performance. But it is difficult to bring Jephthah's vow within the legitimate range (see on
Lev 27:28).
31 whatsoever cometh forth of the doors of my house to meet me--This evidently points not to an animal, for that might have been a dog; which, being unclean, was unfit to be offered; but to a person, and it looks extremely as if he, from the first, contemplated a human sacrifice. Bred up as he had been, beyond the Jordan, where the Israelitish tribes, far from the tabernacle, were looser in their religious sentiments, and living latterly on the borders of a heathen country where such sacrifices were common, it is not improbable that he may have been so ignorant as to imagine that a similar immolation would be acceptable to God. His mind, engrossed with the prospect of a contest, on the issue of which the fate of his country depended, might, through the influence of superstition, consider the dedication of the object dearest to him the most likely to ensure success.
shall surely be the Lord's; and [or] I will offer it up for a burnt offering--The adoption of the latter particle, which many interpreters suggest, introduces the important alternative, that if it were a person, the dedication would be made to the service of the sanctuary; if a proper animal or thing, it would be offered on the altar.
32 HE OVERCOMES THE AMMONITES. (
Judg 11:32-
Judg 11:33)
Jephthah passed over unto the children of Ammon . . . and the Lord delivered them into his hands--He met and engaged them at Aroer, a town in the tribe of Gad, upon the Arnon. A decisive victory crowned the arms of Israel, and the pursuit was continued to Abel (plain of the vineyards), from south to north, over an extent of about sixty miles.
34 Jephthah came to Mizpeh unto his house, and, behold, his daughter came out to meet him with timbrels and with dances--The return of the victors was hailed, as usual, by the joyous acclaim of a female band (
1Sam 18:6), the leader of whom was Jephthah's daughter. The vow was full in his mind, and it is evident that it had not been communicated to anyone, otherwise precautions would doubtless have been taken to place another object at his door. The shriek, and other accompaniments of irrepressible grief, seem to indicate that her life was to be forfeited as a sacrifice; the nature of the sacrifice (which was abhorrent to the character of God) and distance from the tabernacle does not suffice to overturn this view, which the language and whole strain of the narrative plainly support; and although the lapse of two months might be supposed to have afforded time for reflection, and a better sense of his duty, there is but too much reason to conclude that he was impelled to the fulfilment by the dictates of a pious but unenlightened conscience.
