1Ug ang mga anak sa Israel naghimo niadtong dautan sa mga mata ni Jehova; ug si Jehova nagtugyan kanila ngadto sa kamot ni Madian sa pito ka tuig. 2Ug ang kamot ni Madian nakadaug batok sa Israel; ug tungod kang Madian ang mga anak sa Israel naghimo alang kanila ug mga lungib nga atua sa kabukiran, ug sa mga langub ug sa mga malig-ong salipdanan. 3Ug mao kini, sa diha nga ang Israel nagpugas, nga ang mga Madianhon ming-anha, ug ang mga Amalecanhon, ug ang mga anak sa silangan; sila ming-abut batok kanila; 4Ug sila nagpahaluna batok kanila ug gidaut nila ang mga abut sa yuta hangtud nga ikaw makaabut sa Gaza ug walay gisalin nga makaon sa Israel, ni carnero, ni vaca, ni asno. 5Kay sila ming-adto uban ang ilang panon nga vaca ug ang ilang mga balong-balong; sila ming-adto sama sa mga dulon sa gidaghanon; sila ug ang ilang mga camello dili maisip: ug sila mingsulod sa yuta aron sa paglaglag niini. 6Ug ang Israel nahiunlod sa hilabihan tungod sa Madian, ug ang mga anak sa Israel mingtu-aw ngadto kang Jehova. 7Ug nahitabo sa diha nga ang mga anak sa Israel mingtu-aw ngadto kang Jehova tungod kang Madian, 8Nga si Jehova nagpadala ug usa ka manalagna ngadto sa mga anak sa Israel; ug siya miingon kanila: Ingon niini nagsulti si Jehova, ang Dios sa Israel: Ako nagkuha kaninyo gikan sa Egipto, ug nagkuha kaninyo gikan sa balay sa pagkaulipon; 9Ug ako nagluwas kaninyo gikan sa kamot sa mga Egiptohanon, ug sa kamot sa tanan nga nanaglupig kaninyo, ug nagpapahawa kanila gikan sa inyong atubangan, ug naghatag kaninyo sa ilang yuta; 10Ug ako nag-ingon kaninyo: Ako mao si Jehova nga inyong Dios; dili kamo mahadlok sa mga dios sa mga Amorehanon, sa kang kansang yuta nagapuyo kamo. Apan kamo wala mamati sa akong tingog. 11Ug ang manolonda ni Jehova miabut ug naglingkod sa ilalum sa kahoy nga encina nga didto sa Ophra, nga sakup sa kang Joas ang Abiezertanhon: ug ang iyang anak nga lalake nga si Gedeon nagagiuk sa trigo sa pulog-anan sa vino, aron sa pagtago niana gikan sa mga Madianhon. 12Ug ang manolonda ni Jehova nagpakita kaniya, ug miingon kaniya: Si Jehova nagauban kanimo, ikaw makusganong tawo sa kaisug. 13Ug si Gedeon miingon kaniya: Oh Ginoo ko, kong si Jehova nagauban kanamo ngano man lagi nga kining tanan nahitabo kanamo? Ug hain na man ang tanan niyang mga katingalahang buhat nga gisugilon kanamo sa among mga amahan, nga nagaingon: Wala ba si Jehova magkuha kanamo gikan sa Egipto? Apan karon si Jehova nagsalikway kanamo ug nagtugyan kanamo ngadto sa kamot ni Madian. 14Ug si Jehova mitan-aw kaniya, ug miingon: Lumakaw ka pinaagi niining imong kusog ug luwasa ang Israel gikan sa kamot sa Madian: Wala ba ako magsugo kanimo? 15Ug siya miingon kaniya: Oh Ginoo, unsaon nako ang pagluwas sa Israel? Ania karon, ang akong panimalay maoy labing kabus sa Manases, ug ako mao ang labing diyutay sa balay sa akong amahan. 16Ug si Jehova miingon kaniya: Sa pagkatinuod, ako mouban kanimo ug ikaw magadaug sa mga Madianhon ingon sa usa ka tawo. 17Ug siya miingon kaniya: Kong karon ako nakakaplag ug kahamut-an sa imong mga mata, nan pakitaa ako ug usa ka ilhanan nga mao ikaw ang nakigsulti kanako. 18Ayaw paggikan dinhi, nagahangyo ako kanimo, hangtud nga ako moanhi kanimo, ug magadala sa akong gasa, ug magabutang niini sa imong atubangan. Ug siya miingon: Ako mopabilin hangtud nga ikaw mobalik pag-usab. 19Ug si Gedeon misulod ug nag-andam usa ka nating kanding ug tinapay nga walay levadura sa usa ka epha nga harina: ang unod iyang gisulod sa usa ka bukag, ug iyang gisulod ang sabaw sa usa ka kolon, ug iyang gidala kini sa gawas ngadto kaniya sa ilalum sa kahoy nga encina ug gihatag kini. 20Ug ang manolonda sa Dios miingon kaniya: Kuhaa ang unod ug ang tinapay nga walay levadura, ug ibutang kana sa ibabaw niining bato ug ibubo mo ang sabaw. Ug iyang gihimo kini. 21Unya ang manolonda ni Jehova nagbutang sa tumoy sa iyang sungkod nga diha sa iyang kamot, ug gitandog ang unod ug ang mga tinapay nga walay levadura; ug dihay migula nga kalayo gikan sa bato ug misunog sa unod ug sa mga tinapay nga walay levadura; ug ang manolonda ni Jehova nawala gikan sa iyang mga mata. 22Ug si Gedeon nakakita nga siya mao ang manolonda ni Jehova; ug si Gedeon miingon: Alaut ako , Oh Ginoong Jehova! Tungod kay ako nakakita sa manolonda ni Jehova nawong ug nawong. 23Ug si Jehova miingon kaniya: Ang pakigdait kanimo; ayaw kahadlok; ikaw dili mamatay. 24Unya si Gedeon nagtukod ug usa ka halaran didto kang Jehova ug ginganlan kini ug Jehova-shalom: hangtud niining adlawa atua pa kini sa Ophra sa mga Abiezertanhon: 25Ug nahitabo sa maong gabii nga si Jehova miingon kaniya: Dad-a ang torong vaca sa imong amahan, kadtong ikaduha ka torong vaca nga pito ka tuig ang kagulangon, ug pukana ang halaran ni Baal nga anaa sa imong amahan, ug putla ang Ashera nga anaa tupad niini. 26Ug pagtukod usa ka halaran kang Jehova nga imong Dios sa ibabaw sa kinatumyan niining kuta, sa paagi nga linaray, ug kuhaa ang ikaduha ka torong vaca, ug paghalad ug usa ka halad-nga-sinunog, uban sa kahoy sa Ashera nga imong gipuril. 27Unya si Gedeon mikuha ug napulo ka tawo sa iyang mga sulogoon, ug nagbuhat sumala sa gisulti ni Jehova kaniya: ug nahitabo, tungod sa iyang kahadlok sa panimalay sa iyang amahan ug sa mga tawo sa ciudad, mao nga wala siya makahimo niana sa adlaw, nga iyang gihimo kini sa gabii. 28Ug sa diha nga misayo pagmata sa buntag ang mga tawo sa ciudad, ania karon, ang halaran ni Baal nabungkag na, ug ang Ashera nga tupad niana gipuril, ug ang ikaduha ka torong vaca gihalad sa ibabaw sa halaran nga gitukod. 29Ug sila nanag-ingon sa usa ug usa: Kinsay naghimo niining butanga? Ug sa diha nga sila nagsusi ug nangutana, sila miingon: Si Gedeon ang anak nga lalake ni Joas maoy naghimo niining butanga. 30Unya ang mga tawo sa ciudad nanag-ingon kang Joas: Ipagula ang imong anak nga lalake aron siya mamatay, tungod kay gibungkag niya ang halaran ni Baal, ug tungod kay gipuril niya ang Ashera nga tupad niini. 31Ug si Joas miingon kanilang tanan nga nanagtindog batok kaniya: Makig-away kamo alang kang Baal? Kun inyo ba nga luwason siya? Siya nga makig-away alang niini ipapatay ninyo siya samtang buntag pa: Kong siya ugaling usa ka dios, paawaya siya alang sa iyang kaugalingon, tungod kay dunay usa nga nagbungkag sa iyang halaran. 32Busa niadtong adlawa siya gitawag nga si Jerobaal, nga nagaingon: Paawaya si Baal batok kaniya, tungod kay iyang gigun-ob ang iyang halaran. 33Unya ang tanang mga Madianhon ug ang mga Amalecanhon ug ang mga anak sa silangan nanaghiusa sa pagtigum, ug sila nangadto ug nanagpahaluna sa walog sa Jezreel. 34Apan ang espiritu ni Jehova mikunsad kang Gedeon; ug iyang gipatingog ang usa ka trompeta; ug ang Abiezer naghiusa pagtapok sunod kaniya. 35Ug nagpadala siya ug mga sulogoon sa tibook Manases; ug sila usab nanagtigum sunod kaniya; ug iyang gipadad-an ug mga sulogoon ngadto sa Aser, ug ngadto sa Zabulon, ug ngadto sa Nephtali; ug sila ming-adto sa pagpakigkita kanila. 36Ug si Gedeon miingon sa Dios: Kong ikaw magaluwas sa Israel pinaagi sa akong kamot, ingon sa imong gipamulong, 37Ania karon, ako magabutang usa ka balhibo sa carnero sa ibabaw sa giukan; kong ang tun-og anaa sa ibabaw sa balhibo lamang; ug kong ang tanang yuta mamala, nan mahibaloan ko nga ikaw moluwas sa Israel pinaagi sa akong kamot, sumala sa imong gipamulong. 38Ug kini nahitabo; kay siya mibangon pagsayo sa pagkaugma ug gipuga ang balhibong tanan, ug napuga ang tun-og nga diha sa balhibo, usa ka panaksan nga tubig. 39Ug si Gedeon miingon sa Dios: Dili unta mosilaub ang imong kasuko batok kanako, ug ako mamulong makausa na lamang karon; tugoti ako sa pagbuhat usa ka pagsulay, ako nagaampo kanimo, nga niining makausa na lamang pinaagi sa balhibo; himoa nga mamala ang ibabaw lamang sa balhibo, ug sa ibabaw sa tanang yuta maadunay tun-og. 40Ug ang Dios naghimo niini niadtong gabhiona; kay nagmala ang ibabaw sa balhibo lamang, ug may tun-og sa ibabaw sa tanang yuta.
Jamieson Fausset Brown Bible Commentary 1 THE ISRAELITES, FOR THEIR SINS, OPPRESSED BY MIDIAN. (
Judg 6:1-
Judg 6:6)
and the Lord delivered them into the hand of Midian--Untaught by their former experiences, the Israelites again apostatized, and new sins were followed by fresh judgments. Midian had sustained a severe blow in the time of Moses (Num. 31:1-18); and the memory of that disaster, no doubt, inflamed their resentment against the Israelites. They were wandering herdsmen, called "children of the East," from their occupying the territory east of the Red Sea, contiguous to Moab. The destructive ravages they are described as at this time committing in the land of Israel are similar to those of the Bedouin Arabs, who harass the peaceful cultivators of the soil. Unless composition is made with them, they return annually at a certain season, when they carry off the grain, seize the cattle and other property; and even life itself is in jeopardy from the attacks of those prowling marauders. The vast horde of Midianites that overran Canaan made them the greatest scourge which had ever afflicted the Israelites.
2 made . . . dens . . . in the mountains and caves--not, of course, excavating them, for they were already, but making them fit for habitation.
8 A PROPHET REBUKES THEM. (
Judg 6:7-
Judg 6:10)
the Lord sent a prophet unto the children of Israel--The curse of the national calamity is authoritatively traced to their infidelity as the cause.
11 AN ANGEL SENDS GIDEON TO DELIVER THEM. (
Judg 6:11-
Judg 6:16)
there came an angel of the Lord--He appeared in the character and equipments of a traveller (
Judg 6:21), who sat down in the shade to enjoy a little refreshment and repose. Entering into conversation on the engrossing topic of the times, the grievous oppression of the Midianites, he began urging Gideon to exert his well-known prowess on behalf of his country. Gideon, in replying, addresses him at first in a style equivalent (in Hebrew) to "sir," but afterwards gives to him the name usually applied to God.
an oak--Hebrew, "the oak"--as famous in after-times.
Ophrah--a city in the tribe of Manasseh, about sixteen miles north of Jericho, in the district belonging to the family of Abiezer (
Josh 17:2).
his son Gideon threshed wheat by the wine-press--This incident tells emphatically the tale of public distress. The small quantity of grain he was threshing, indicated by his using a flail instead of the customary treading of cattle--the unusual place, near a wine-press, under a tree, and on the bare ground, not a wooden floor, for the prevention of noise--all these circumstances reveal the extreme dread in which the people were living.
13 if the Lord be with us, why then is all this befallen us?--Gideon's language betrays want of reflection, for the very chastisements God had brought on His people showed His presence with, and His interest in, them.
14 the Lord looked upon him, and said, Go in this thy might . . . have not I sent thee?--The command and the promise made Gideon aware of the real character of his visitor; and yet like Moses, from a sense of humility, or a shrinking at the magnitude of the undertaking, he excused himself from entering on the enterprise. And even though assured that, with the divine aid, he would overcome the Midianites as easily as if they were but one man, he still hesitates and wishes to be better assured that the mission was really from God. He resembles Moses also in the desire for a sign; and in both cases it was the rarity of revelations in such periods of general corruption that made them so desirous of having the fullest conviction of being addressed by a heavenly messenger. The request was reasonable, and it was graciously granted [
Judg 6:18].
18 GIDEON'S PRESENT CONSUMED BY FIRE. (Jdg. 6:17-32)
Depart not hence, I pray thee, until I . . . bring forth my present--Hebrew, my mincha, or "meat offering"; and his idea probably was to prove, by his visitor's partaking of the entertainment, whether or not he was more than man.
19 Gideon went in, and made ready a kid; . . . the flesh he put in a basket, and he put the broth in a pot--(See on
Gen 18:7). The flesh seems to have been roasted, which is done by cutting it into kobab, that is, into small pieces, fixed on a skewer, and put before the fire. The broth was for immediate use; the other, brought in a hand-basket was intended to be a future supply to the traveller. The miraculous fire that consumed it and the vanishing of the stranger, not by walking, but as a spirit in the fire, filled Gideon with awe. A consciousness of demerit fills the heart of every fallen man at the thought of God, with fear of His wrath; and this feeling was increased by a belief prevalent in ancient times, that whoever saw an angel would forthwith die. The acceptance of Gideon's sacrifice betokened the acceptance of his person; but it required an express assurance of the divine blessing, given in some unknown manner, to restore his comfort and peace of mind.
24 it came to pass the same night, that the Lord said unto him--The transaction in which Gideon is here described as engaged was not entered on till the night after the vision.
25 Take thy father's . . . second bullock--The Midianites had probably reduced the family herd; or, as Gideon's father was addicted to idolatry, the best may have been fattened for the service of Baal; so that the second was the only remaining one fit for sacrifice to God.
throw down the altar of Baal that thy father hath--standing upon his ground, though kept for the common use of the townsmen.
cut down the grove that is by it--dedicated to Ashtaroth. With the aid of ten confidential servants he demolished the one altar and raised on the appointed spot the altar of the Lord; but, for fear of opposition, the work had to be done under cover of night. A violent commotion was excited next day, and vengeance vowed against Gideon as the perpetrator. "Joash, his father, quieted the mob in a manner similar to that of the town clerk of Ephesus. It was not for them to take the matter into their own hands. The one, however, made an appeal to the magistrate; the other to the idolatrous god himself" [CHALMERS].
33 THE SIGNS. (
Judg 6:33-
Judg 6:39)
all the Midianites . . . pitched in Jezreel--The confederated troops of Midian, Amalek, and their neighbors, crossing the Jordan to make a fresh inroad on Canaan, encamped in the plains of Esdraelon (anciently Jezreel). The southern part of the Ghor lies in a very low level, so that there is a steep and difficult descent into Canaan by the southern wadies. Keeping this in view, we see the reason why the Midianite army, from the east of Jordan, entered Canaan by the northern wadies of the Ghor, opposite Jezreel.
34 the Spirit of the Lord came upon Gideon--Called in this sudden emergency into the public service of his country, he was supernaturally endowed with wisdom and energy commensurate with the magnitude of the danger and the difficulties of his position. His summons to war was enthusiastically obeyed by all the neighboring tribes. On the eve of a perilous enterprise, he sought to fortify his mind with a fresh assurance of a divine call to the responsible office. The miracle of the fleece was a very remarkable one--especially, considering the copious dews that fall in his country. The divine patience and condescension were wonderfully manifested in reversing the form of the miracle. Gideon himself seems to have been conscious of incurring the displeasure of God by his hesitancy and doubts; but He bears with the infirmities of His people.
